Bunun 40'a yaklaşmam ile bir ilgisi var mı bilmiyorum ama ben 2016'nın son günlerinde inkardan vazgeçtim ve şunu kabullendim; dünyada kötülük var, vahşet var, haksızlık, adaletsizlik var, zorbalık var, açgözlülük, hırsızlık var, vardı tabii, hep vardı ve hep olacak. Doğal seleksiyon dediğimiz de bütün bunlar varken hayatta kalabilme becerimiz. Peki niye bu kadar şaşkın, çaresiz, depresifiz diye de düşününce vardığım sonuç; haz odaklı bir çağın çocukları olmamız.
Sırf bu kadar olsa iyi, bir de üzerine apolitize olmamızı ekleyin, doğu batı arasında sıkışmışlığımız ile çarpın, artan ömür ile çoğaltın, azalan ve geciken ebeveynlik ile sadeleştirin, teknolojik takıntılar, mış gibi yaşamlar ile filitreleyin, karbon salınımı ile kirletin, kişisel bıdı bıdılar, iste gelsinler, sev sevsinler, yemezse dışlansınlar ile uyutun buyrun size çağımız yetişkini.
Hep birşeylerin peşinde koşan, gölgesiyle yarışan, sözde çok özgüvenli, yarısı tırnak gerisi birbirini yiyen, bulamayınca gurme gurme tüketen, profilini güncelleyerek mest olan, kapı komşusuna selam vermeyip, tanımadığı insanları sabah akşam likelayan çok acaip insanlarız.
Teknoloji mi bizi böyle yaptı, biz mi teknolojiyi kötü kullandık bilemem, sosyologlar söylesin. Statü güncelleyemezken daha aktif olduğumuz kesin. Duygularımızın bile emojileştiği bu çağda hiç bir idealimiz için ölmeyiz, idealimizi revize eder yeni bir aksiyon planı ile ilerleriz.
Hal böyle iken 2017'den tek beklentim değiştirebileceklerimizi değiştirecek cesaretimiz, gücümüz, azmimiz olsun. Mal gibi oturmalarımız son bulsun!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder