Kendi kendime...

Canım blogum, seni fena halde ihmal etmekteyim, bir de yüzsüzlük edip anlayışını beklemekteyim. Senin benim hayatımdaki yerini, değerini, önemini bildiğini varsaymakta, bunca yıllık ilişkimizin kredisini kullanmaktayım. Tamam galiba biraz hunharca. 

Ama bu anne olma işi denge kurması çok zor bir işmiş, ne olur anlamaya çalış. Anne olmadan anlayamazsın diyorlardı ya, hah işte o tamamen doğruymuş, her durumda minik bir elin oturduğun an seni çekiştirmesi, her boş vaktin "benim odamda oynayalım mı?" İle neticelenmesi seçim hakkı bırakmıyormuş insana. 

İşte böyle çoook nadiren kendi kendime kalabildiğim dakikalarda da birden bire konsantre olamıyor insan. Oysa ne çok yazasım var. Aslında çoktandır taşan kelimeler rahatsızlık da yaratıyor ruhumda, belki de bundan bu kolay sıkılmalar, konsantre olamamalar. Yazıp yazıp arınasım var, haklısın. 

Sırf seni ihmal ediyorum sanıp da içerleme sakın, dedim ya genel bir dengesizlik durumu söz konusu. Başucum yarım bıraktığım kitaplar ile dolu. Bir filmi baştan sona kesintisiz seyretmeyeli aylar oldu, gazeteleri bile hızlı hızlı okuyorum inan, sırf gündemi kaçırmayayım diye. Aklım gep bir sonraki "TO DO" da. Arkadaşlarıma da kaliteli uzun zamanlar ayıramıyorum epeydir, başka zamanlar hep miniğimden çalınıyormuş gibi geliyor. Bakım, onarım zamanlarımı bile iki araya sıkıştırıyorum, bilirsin bayılırdım saatlerimi geçirmeye. 

Sanma ki şikayet ediyorum, sadece durumu bilmeni istedim. Hayatın her dönemi başka bir tarz devinim gerektiriyor, biliyorsun adaptasyon yeteneğim fena değildir, doğal olarak adapteyim. Kabul biraz yorgunum ama boş kalmaktansa, yorgun olmayı hep sevdim. Yine de daha dengeli ve organize olma hedefindeyim, bu da yeni yıldan tek beklentim ;) 

Yok yok böyle geçiştirmeyeceğim, güzel bir yeniyıl yazısı kayıtlara geçeceğim. İtiraf ediyorum, şimdi asıl motivasyonum Badem Şekerimin yıllar sonra bu satırları okuması :) o yüzden durmak yok, yazmaya devam ;)