Çok gerçek bir film seyrettik sevgilimle haftasonu. Bayıldık, hemen paylaşmak istedim. "Senin Hikayen" sahiden de bizim hikayemize çok benziyordu,o yüzden de birinci dakikadan bizi içine aldı. Ama farklı gündemlerdeki yetişkinlere de aynı keyfi vereceğine eminim.
Film çok da genç olmayan bir çiftin, çocuk için karar verme süreçleri ile başlıyor ve hamilelik ve bebeğin ilk günlerinde yaşanan komik ötesi ama birebir tecrübe ile sabit gerçek olaylar ile devam ediyor. Annane-babannelerin tepkileri, ev yaşantısının ve insanın önceliklerinin nasıl değiştiği, insanın içinden çıkıveren ebeveynler çok başarı ile yansıtılmış.
Bildiğim kadarı ile yönetmen Tolga Örnek'in üçüncü filmi. Diğer ikisi gibi öykü ve anlatım çok yalın ve akıcı. Film katmanlı değil, yan hikayeler ve karekter analizleri yok ama filmin sıcaklığı bunları unutturuyor. Başroldeki oyuncular da hikayeye çok uyum sağlamış, birbirleri ile kimyaları tutmuş, tabii filmin yıldızı şüphesiz Nevra Serezli! Zamanınız varsa yılbaşı ertesi keyifli dakikalar için kesin tavsiye ederim.
Haftasonu bu filmi izlememiz ile kızımızın doğum günü denk gelince epey bir söyleştik konunun üstünde. Ebeveyn olmak insanın hayatını kökten değiştiriyor gerçekten ve hiç de kolay bir süreç değil. Çok ciddi fedakarlık, sabır ve tolerans istiyor ama insan bunların hepsini can-ı gönülden, güle oynaya yapıyor, işte öyle birşey...
Daha olumlu bakıyor hayata, ağlayıp, hayıflanmak yerine, çözüm üretiyorsun, umut ediyorsun, bazen de geçip gidiyorsun. Üzmüyorsun kendini, enerjik olmalısın çünkü gözünün içine bakan bir çift minik göz var ve mutluluk ölçer gibi hemen anlıyor hüznü. 10 kat üzülüyor, gözlerde buğu istemiyor. Sırf onun için pozitif kalıyorsun.
Ne kadar zorlarsa zorlasın süreç seni, hiç şikayet etmiyorsun, hep çözüme odaklanıyor, müthiş bir organizasyon yeteneği ile görev paylaşımları yapıyor, her durumdan hasarsız çıkmayı başarıyorsun. Hiç umutsuzluğa kapılmıyor hep herşeyin iyi olacağına inanıyorsun. Ama bu arada arka planda feci bir endişe ve vicdan azabı sızlıyor bir yerlerde. Acaba yetebiliyor muyum diye?!
Bazen anlamsız sinirleniyor, Ona kızamadığın için birbirine patlıyor, sonra saman alevi gibi sönüyorsun. Büyüdükçe daha çok gülüyor, o gülüşlerde kendini ve sevgilini yakaladıkça keyifleniyor, her bir cm., her bir kg, her bir kelime, her bir yeni tepkide acaip gururlanıyorsun.
Ama en önemlisi hem kendini, hem sevgilini, hem anne-babanı daha çok anlıyor, daha güzel seviyorsun. Tüm insanların bir zamanlar çocuk olduğunu hatırlayıp enpati kabiliyetini geliştiriyor, daha vicdanlı, daha anlayışlı oluyorsun. İş hayatına da büyük faydası oluyor bunun. Bulunduğun ortama enerji ve huzur aşılıyorsun, yaratıcı çözümler üretiyorsun. Özgüvenin müthiş artıyor, kendini çok daha yetkin, çok daha güçlü hissediyor, daha çok seviyorsun.
Bence hiç geç kalınmaması gereken bir süreç, kimsenin kimseye anlatması mümkün değil, gerçekten tarif edilmez. Üstelik bence illa biyolojik olması gerekmiyor, her türlü evlat sorumluluğu aynı duygular ile gelir diye düşünüyorum, önemli olan ortaya bir insan çıkarabilmek. A'dan Z'ye tüm süreci deneyimlemek...
Bu vesile ile diyelim ki 2014, 13'ü aratmasın ve herkesin sevgi ile çoğaldığı bir yıl olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder