27 Mayıs 2013 - benim canım pamuk ananem, tontişim huzura kavuştu. Evet, uzun zamadır artık tanımıyordu bizi, kendi dünyasında yaşıyordu. Hergün yeni bir güne, hiç hatırasız uyanıyordu belki de. Ama arada bir bulut geçiyordu gözlerinden, iki kelime ediyordu geçmişten bizi ümitlendiren. Bakıyorduk gözlerinin içine, gözlerinin içi gülüyordu. 3 hafta önce vedalaşmış benimle, anlamamışım. "Bütün çocuklarıma söyle, hepinizi çok seviyorum, hepinizin evlatları sizler gibi hayırlı olsun, hayatta hiçbirşeye çok üzülmeyin, çok mutlu olun, bak hayat çok kısa, sakın hiçbirşey için üzülüp, ağlama. " dedi. İnanamadım, anladım zamanın azaldığını ama konduramadım.Ve işte bitti. Çabucacık...
Sen benim çocukluğum, hafifliğim, umarsızlığımdın. Sen benim neşeyle beklenen misafirim, çantası da kalbi gibi sürprizlerle dolu neşe kaynağımdın. Sen benim İzmir'imdin. Şimdi tek tesellim, 23 sene sonra biricik oğluna kavuşman.
Canım ananem nur içinde yat. Seni çok seviyoruz ve yaşadığımız sürece seni çok özleyeceğiz.
"Ölüm Allahın emri, Ayrılık olmasaydı."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder