Bu aralar mayıs bulanıklığında ruhum, erken gelen toz, toprak hiç gitmeyecek gibi. 34 bedende 36 insan sıkıntısı biçiminde fena halde daralmaktayım. Ne çare kalmam gereken 34, olmam gereken 34 ve fakat aklım 36. Bu durum nedeni ile fena halde karışık sulardayım.
PAzar günlerinin vazgeçilmezi gazete seansıma çalan güzel jazz ezgileri eşliğinde başlarken önce Ece Temelkuran'ı okuyayım dedim, her satırda nefesim tıkandı, içim daraldı, korkularım, endişelerim tavan yaptı. Nefessiz soluğu Serdar Turgut'da aldım. Bir tebessüm edeyim derken, yine nefes alamadim. Sonra bir Ümit Ayşe Arman'a atladım, ve bu sefer hayatı baştan başa sorguladım. Pazar günü hayalim bu değildi, gazeteye yana bırakıp TV kumandasına sarıldım, ve haber özetleri. Üç çocuğu öldüren katil mi istersin, suçluyu linç eden halk mı, nükleer santral ile bilgisayarı karşılaştıran halkın başkanı mı, ülkede hiç ciddi birşey olmuyormuş gibi Hürrem kıyafetlerini anlatan haberci zihniyeti mi? Hiç birini dedim sakinleşmek için nefes egzersizlerime güvenirken. Ve elime Elif'i aldım, nefes aldım, rahaladım, paralel evrenlere daldım, tek gerçege odaklandım, Allah'a sığındım, yatıştım. Bu seferde kitabım bitecek diye bir endişe yaşadım.
Bu aralar mayıs bulanığıyım, yorgun, endişeli, umutsuz. Bu aralar mayıs bulanığıyım, acaba bir yağsam rahatlar mıyım?!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder